یکی از محورهای حمله طالب زاده به منتقدان "اسی" این می باشد که بسیاری از آنها ، زمانی که نیک نژاد در حال فیلمسازی بوده ، اصلأ به دنیا نیامده و وجود خارجی نداشته اند! با این حساب و به زعم ایشان هر کس که می خواهد از یک ارزش دفاع کند و بر یک ضد ارزش، نقدی داشته باشد، باید شرط سنی خاصی داشته باشد! که قطعأ هر انسان منصفی چنین شرطی را غیر منطقی خواهد دانست. دوم اینکه آقای طالب زاده فراموش کرده اند که در میان منتقدان این پروژه دهها فیلمساز، روحانی، اندیشمند و روزنامه نگار وجود دارد که از هر حیث چه سنی و چه سوابقی، در جایگاهی بس بالاتر از اسی قرار می گیرند. آیا سن و سابقه آقای منوچهر محمدی یا آقای نوروزبیگی یا آقای سلحشور کمتر از سن و سال و سوابق نیک نژاد است. آیا چنین منتقدانی که دهها اثر ارزشی و فاخر را تقدیم انقلاب و مردم نموده و ماندن در شرایط سخت جنگ را در کشور بر رفتن به ینگه دنیا ترجیح داده اند، اینقدر نمی دانند و تجربه و دغدغه ندارند که دریابند پروژه لاله نه تنها هیچ خیر و برکتی برای هنر انقلاب اسلامی ندارد، بلکه یک مسیر شدید انحرافی است که اولویت های امروز فرهنگ کشور را نادیده گرفته و به ترسیم سرابی نشأت گرفته از تمایلات غربی می پردازد.
براستی آقای طالب زاده! سینمای ایران در لاله می خواهد چه پیامی به غربی ها داشته باشد؛ اینکه بگوید آری ما در یک رشته ورزشی لوکس و تشریفاتی مانند رالی که ساخته و پرداخته دنیای غرب است نیز زنانی داریم که مشغول فعالیت هستند و ای دنیای غرب بدانید که ما درسی را که شما در این رشته به ما آموخته اید، بخوبی فراگرفته ایم و امروز می خواهیم به شما  امتحان پس بدهیم.
آقای طالب زاده! آیا نمی دانید که در عالم ورزش، سیاست، سینما و غیره و غیره، بهترین دفاع حمله است و این ما باید باشیم که از طریق سینما، سیاست های ضد بشری غرب را به چالش بکشیم و نه در یک موضع انفعالی و دفاعی، فیلمی تهیه کنیم که قصدمان دفاع در برابر اتهام غرب مبنی بر نبود آزادی برای زنان در ایران، آن هم با کمک یک رشته ورزشی غربی باشد.
آقای طالب زاده! شاید شما فکر می کنید کسانی که روزگار و عمر خویش را در غرب گذرانده اند، باید از امتیازات ویژه ای در هنگام برگشت به کشور برخوردار باشند، اما بدانید که چنین چیزی از اساس با ارزش های اسلامی و انقلابی در تضاد است و آنان که در زمان جهاد اسلامی، ترک لشکر، کشور و اردوگاه خودی ها را نموده و زیر بیرق دشمن قسم وفاداری یاد نموده و کنج عافیت طلبیده اند، نه تنها هیچ امتیازی بر مردم خود ندارند، بلکه اساسأ بدهکارند و باید پاسخگوی خوش نشینی خود در دامان غرب باشند.
آقای طالب زاده! ای کاش از دوستان خود در معاونت سینمایی یا سازمان سینمایی! این پرسش را  مطرح می نمودید که چرا هنرمندانی که دنیای غرب را مورد نقد قرار داده و نه از موضع ضعف و انفعال و دفاع، بلکه از موضع به چالش کشیدن ادعاهای دروغین غرب، آثاری را نگاشته و به آن معاونت و بنیاد سینمایی فارابی داده اند، شامل لطف و حمایت آن مجموعه ها قرار نمی گیرند!؟ اگر تمایل داشته باشید و باشند، اسناد و نامه های چنین آثاری که مورد بایکوت فارابی قرار گرفته اند، جهت انتشار موجود است. آقای طالب زاده! از شما دوست عزیز انتظار می رود آنقدر که وقت و انرژی خود را برای فیلمی مانند "لاله" و کارگردانش "اسی" هزینه می کنید، حداقل یک صدم آن  نه، بلکه یک هزارم آن را مصروف دفاع از آثاری مانند " شور شیرین" یا "بوسیدن روی ماه" می نمودید که دست اندرکاران آن در بحبوحه و بزنگاه های حساس این کشور از جمله در ایام انقلاب و دفاع مقدس، حضوری همیشگی در کشور و عرصه های دفاع از ارزش ها داشته اند و اما امروز اینچنین مورد بی مهری و جفا قرار می گیرند و ای کاش چند دقیقه از برنامه "راز" را به واکاویی نامهربانی های معاونت سینمایی (یا همان سازمان سینمایی!) با دست اندرکاران سینمای ایران اختصاص می دادید تا راز این همه درگیری سازمان سینمایی با اهالی سینما عیان می گشت!
آقای طالب زاده و در پایان ای کاش شما  از طرف جامعه فرهنگی و سینمایی کشور و حتی از سوی ایثارگران وخانواده های آنان، از معاونت سینمایی یا سازمان سینمایی این پرسش را مطرح می نمودید که چرا بجای پرداختن به لاله های بهشتی، به لاله های زمینی رو آورده اید!

*منتقد و فیلمنامه نویس