اوایل شب بود که اتفاقاً‌ آن شب هم ما سه چهار تا جلسه داشتیم که من جلسات را هم شرکت کردم و حدود ساعت ده و نیم شب بود که سوار موتور حاج آقا مهدی فدایی شدم و به همراه ایشان رفتیم منزل شهید بهشتی چهارراه مختاری. من که زنگ زدم و وارد شدم شهید بهشتی آستین‌هایش را بالا زده بود که وضو بگیرد. از راهرو آمده بود داخل حیاط که من رسیدم و سلام و علیک کردم و اوضاع را همانجا برایشان گفتم که: تعداد زیادی از برادرها را گرفته‌اند و الان نوبت ما شده است. من می‌توانم فرار کنم و خودم را لو ندهم و آمده‌ام که کسب اجازه کنم .رو به من کردند و گفتند به شما بگویم اگر بنا باشد که شما نخواهید خودتان را معرفی کنید باید توجه داشته باشید که الان شما دیگر عضو فعالی نخواهید بود و کاری هم از دستتان بر نخواهد آمد، چون شما مرتب در حال فرار به این طرف و آن طرف هستید و به این شکل زندگی و کسب و کارتان هم به هم می‌خورد. بنابراین بهتر است شما بروید و خودتان را معرفی کنید با این توضیح که ایشان فرمودند: شما باید توجه داشته باشید بهتر از علی‌اکبر امام حسین که نیستید و آن‌ها هم بدتر از یزید و شمر و این‌ها نیستند.

با همین نکته که ایشان به من تذکر دادند آرام شدم. ساعت دوازده شب بود. بعد از اینکه به منزل تلفن زدم، از طرف ساواک آمدند و من را بردند و در تمام مدتی که از طرف ساواک زندانی و شکنجه می‌شدم این حرف من را چنان آماده کرده بود که همه‌ی آن سختی‌ها را با آرامش و طمأنینه قلب تحمل می‌کردم. یعنی در طول دو سالی که زندان کشیدم دیگر هیچ ناراحتی نداشتم و این حرف خیلی در من اثر داشت.